Rozdział 1

Music

Poświęciłeś czemuś całe swoje życie? Może masz jakieś powołanie, hobby. Niektórym to pomaga. Pozwala na uwolnienie się od złych emocji. Znajdujesz się w innym świecie i nie boisz się tego. Bo ten świat jest idealny. Dla Ciebie. Dla innych nie musi. Dla niektórych tą odskocznią od zwykłego szarego świata jest osoba. Nie zawsze mamy ją blisko siebie. Możemy jej nawet nie znać osobiście. Mimo to wiemy o niej więcej niż o sobie samym. Bo poświęcamy się temu. Bierzesz ze swojego idola przykład. Widzisz ambicje, zaangażowanie, potencjał. Wszystkie cechy są zaletami. Bo oddychasz dzięki jego czynom. Jeden mały gest a jesteś szczęśliwy do końca dnia. I nawet nie wiesz kiedy wpuściłeś tą osobę do serca. Kiedyś było nie do pomyślenia, aby kochać kogoś kogo się nie zna. A jednak. Cieszysz się z każdego jego sukcesu. Czujesz, że jesteś tego przyczyną i on jest Ci za to wdzięczny. Twoje serce należy do niego i nie chcesz zmieniać tego stanu. Lubisz go.

Tak bardzo poświęcił się Louis Tomlinson. Był zaangażowany w życie jedno z najbardziej pożądanych przez nastolatki chłopaka. Urok. Uwiódł go urok osobisty tej postaci. Nie znał go, ale mógł szczerze powiedzieć, że jest najbardziej charyzmatyczną osobą jaką miał okazję zobaczyć. Wszystko działo się tak szybko. Kiedy Louis nie miał okazji spróbować swoich sił, Harry cieszył się z sukcesu. Zaczął jako jeden z członków w zespole One Direction w x factorze. Z odcinka na odcinek szło mu coraz lepiej. Jego głos porywał tłumy. Czysta barwa i dźwięki jakie z siebie wydobywał działały hipnotyzująco. Przynajmniej na Lou. W duchu był wdzięczny Bogu, za to, że zobaczył go przed budynkiem. Czuł się szczęśliwy. Pierwszy raz od paru lat. Przypomniał sobie jak to jest. Tylko jest pytanie: Czy właśnie tego szukał? Bo jaki sens jest kochanie osoby, mimo, że masz świadomość co może nigdy nie stać. Chciał go poznać. Nie tak jak każdy przeciętny fan, czy fanka. Bo jego cholerne życie opierało się na wstawaniu dla Harry’ego, funkcjonowaniu dla Harry’ego i kładzeniem się spać dla Harry’ego. Wszystko robił dla niego. Nawet żył. Bo poświęcił się temu zbyt mocno. Nie chciał rezygnować, wtedy nie miałby miejsca na świecie. Ta miłość go zmieniła. Nie sądził, że można się zakochać w kimś jeszcze bardziej.

Czuł jaka odpowiedzialność na niego spadła. Nosił na swoich barkach miłość. Silną. Niezniszczalną. Niepowtarzalną. Tak go traktował. Każdego wieczoru płakał, ponieważ nigdy nie będzie na tyle szczęśliwy z nim. Bo on miał wszystko. Pieniądze. Rodzinę. Zdrowie. Miliony dziewczyn, które wręcz go pragnęły. Poza tym był heteroseksualny i ta świadomość go niszczyła. Nikogo nie można zmusić do miłości. Kiedy chce odejść, musisz dać mu wolną rękę. Nie zatrzymuj na siłę. To nic nie da. Każdy ma swoją kartę życiową. Niekiedy jest ona długa, lub krótka. To zależy od Ciebie. Twój wybór jak to wszystko będzie wyglądać.

Louis miał świadomość jak mógłby wyglądać ich związek. Istny chaos. Bo społeczeństwo nie zawsze przyjmuje wszystkich z otwartymi ramionami. Na pewno nie homoseksualistów. Miłość jest uczuciem zakazanym. Każdy związek nie jest czysty, ma w sobie coś toksycznego. Jest jak narkotyk. Jeśli już raz weźmiesz, zostajesz ćpunem. Na zawsze. Nie ważne czy z tym skończysz, weźmiesz raz czy nadal to robisz. Jesteś nim do końca życia. Tak samo jest z zakochaniem. Zrobisz to raz i metodą łańcuszkową będzie się to ciągnęło do końca Twoich dni. Nie masz na to wpływu. Podejmujesz ryzyko i ufasz sercu, które mówi: To ta właściwa osoba. Wierzysz mu i angażujesz się w to. Jak tylko możesz. Z całych sił. Louis był gotowy podjąć ryzyko. Chciał przetrwać każdą burzę, każde potknięcie. Kiedy Harry będzie się przewracał on chciał go łapać i ponosić. Byłby dla niego tarczą. Na wszystko co złe. I mimo, że go nie znał, czuł się za niego cholernie odpowiedzialny. Jego serce chyba już osądziło, że to ten jedyny. Nie chciał tego kwestionować.

Był marzycielem. Czuł, że dzięki temu uczuciu jakim darzy Harry’ego może sięgać gwiazd. Każdy ma jakieś marzenia. Małe, czy duże. Nie ważne. Louis po prostu chciał go całować. Poczuć jak smakują jego usta. Usłyszeć jego głos rano gdy przebudzi się w ich sypialni po wspólnej nocy. Złapać go za rękę, kiedy będzie czuł się niepewnie. Szeptać czułe słowa, aby wszelki smutek zniknął z jego twarzy. Kołysać go w ramionach, jakby od tego zależał los całego świata. Chciał go kochać. Mieć tylko dla siebie. Jego największym marzeniem był chłopak z burzą loków na głowie, który był strasznie sławny – Harry Styles.

Mama Lou strasznie martwiła się o syna. Chodził jak zaczarowany. Nie mówił o niczym innym, tylko o swoim wymarzonym partnerze. To było niedojrzałe, bo według niej Louis nie powinien tak bardzo odbiegać od rzeczywistości. Tommo żył jakby jedną nogą w marzeniach i to mu nie przeszkadzało. Bo nie myślał wtedy o pewnym fakcie, który męczył go od dzieciństwa. Lecz to była kolejna rzecz jaka ograniczała go w uczuciu do Harry’ego. Nawet kiedy zapewnili go, że się polepsza, on nie miał nadziei, gdyż jest ona matką głupich.

Wierzycie w przypadki? Louis też nie wierzył. Kiedy spotkał Harry’ego, mimo, że nie miał okazji z nim porozmawiać. On uparcie wierzył, że to przypadek. Miał wiarę. I kiedy późnym wieczorem przeglądał swoje konto na twitterze, trafił na pewien wpis. Link. Włączył go. Jego serce zabiło tysiąc razy szybciej. Kolejny raz wierzył, że to przypadek. Los chciał, aby na jego drodze znów pojawił się ten chłopak, który tak namieszał mu w sercu. Cover. Piosenka wybrana przez zespół. Konkurs w, którym mógł wygrać spotkanie z jednym z członków 1D. To była szansa. Jego chwila szczęścia.

Następnego dnia Louis ciężko pracował nad piosenką. Nagrywał coś po raz pierwszy w życiu. Umiał śpiewać, ale na żywo. Nie wiedział jak dopracować nagranie aby brzmiało czysto i ładnie. Wysłał je i przez kolejne kilka dni nie mógł usiedzieć na tyłku, bo emocje rozwalały go od środka. Cały czas nosił przy sobie telefon. Oczywiście, miał świadomość, że do konkursu przystąpiło tysiące osób, więc dlaczego właśnie on? Ale marzył. Bo to było kolejne jego marzenie. Kolejny cel.

Kiedy Louis akurat bawił się na ogrodzie, ze swoimi młodszymi siostrami, jego mama, przybiegła z telefonem w dłoni. I wtedy to się stało. Bo Bóg chciał i szatyn w końcu miał możliwość. Kiedy organizatorzy zapytali, jakiego członka wybiera, on szybko wypowiedział jego imię. Nie mógł uwierzyć. Marzenia się spełniają. 

Massive Thanks You za tyle komentarzy i wyświetleń ! Jesteście niesamowici!

Jeśli chcecie nowego rozdziału, jeśli blog się Wam podoba - proszę - komentujcie go. Nawet nie wiecie jak komentarze mobilizują do pisania. Uwierzcie mi. Wierzę w Was! Macie wielką siłę.

Jeśli chcecie być informowani na twitterze lub gg proszę zostawiajcie swoje loginy lub numery pod prologiem.

Rozdział drugi pojawi się za dwa dni, mimo, to liczę na chociaż trochę komentarzy :)